“Бу воқеани сизга ёзиш учун кўп ўйландим, иккиландим, ўз оиламнинг сирини очишдан уялдим, тортиндим. Лекин сизнинг шу мавзуда ёзган мақолаларинингизни ўқиб, бошимдан ўтган воқеларни ёзишга аҳд қилдим…”
Электрон почтамга келган навбатдаги хат ана шу сўзлар билан бошланган экан. Хат муаллифи 40 ёшдан ошган, чекка қишлоқлардан бирида яшовчи, уй бекаси ва 4 нафар боланинг онаси Холида опа экан. Холида опа ушбу хатида турмуш ўртоғи Ботир аканинг синовли ҳаёти ҳақида сўз юритган. Уни сизга ҳам илинишни лозим топдим, азиз ўқувчим!
Турмушимизнинг олдинги 5 йилида жуда бахтли, аҳил-иноқ ҳаёт кечирдик, бу орада 3 нафар фарзандли ҳам бўлдик. Лекин кейинги йилларда турмуш ўртоғим уйга тез-тез кеч келадиган, ичадиган, тинимсиз чекадиган одат чиқарди. Сабаби ўзига қалин дўст деб билган ўртоқлари биргаликда бизнес бошлаймиз деб, катта миқдорда пулларни олиб, алдаб кетишди. Буниси яна бир мавзу. Лекин сизга ёзмоқчи бўлганларим бошқа мавзу. Яъни оиламиздан тинчлик, барака узоқлашди. Ўзим уйнинг томорқасига экин-тикин қилиб, қора қозон қайнатишга мажбур бўла бошладим. Эримнинг топгани ичкиликдан, ароқдан ортмасди. Етмаганига уйда кўзига кўринган нарсаларни ҳам сотиб ичишга ўтди.
Ичиш, чекишга муккасидан кетган турмуш ўртоғим тез-тез йўталадиган бўлди. Бошида ароқ ва тамакининг аломати деб аҳамият бермадим. Лекин кўз ўнгимда эрим озиб-тўзиб, юзлари оқариб, йўталнинг кети узайгандан узая бошлади. Бир неча марта ялиниб ёлворишимга қарамай, у киши шифокорга кўринишга розилик бермади. Бу орада тўртинчи фарзандимиз ҳам 1 ёшга тўлди. Лекин хўжайинимнинг оиладан, болаларимдан меҳри узилди. Кичкина ўғлим иситма билан касалланиб, ётиб қолди. Шифохона узоқлиги сабабли қўшни шифокор Салимани чақирдим. Салима ўғлимга керакли уколларни қилди. У хўжайинимнинг тинимиз йўталини кўриб, дугонаси ҳаётдан умидини узган, сурункали касаллик билан оғриб, даволанишни истамаган беморлар билан ишловчи гуруҳда ишлаётганини, хўжайинимни кўриши лозимлигини айтди. Салима шифокор бўлгани учун турмуш ўртоғимни рентген қилиш шарт деб дугонасини телефон рақамини берди. Кеч бўлса ҳам ўша аёл билан гаплашдим. Эртаси куни эрталаб Салиманинг дугонаси Мунаввара уйимизга келди. Ўзи психолог бўлганлиги сабабли турмуш ўртоғимнинг аҳволи яхши эмаслигини, агар бу йўтал юқумли бўлса болаларимизга ҳам юқиш хавфи борлигини тушунтирда. Мунаввара билан бирга эримни шифохонага боришга кўнтирдик. Рентгент натижаларини кўриб, оёқ-қўлим музлади. Энг ёмони текширувлар натижаси турмуш ўртоғимда алкоголизм ва сил касаллиги бир эканлигини кўрсатди. бу ташҳисни эшитган хўжайиним ўзини ўзи ўлдирмоқчи ҳам бўлди. Лекин шифокорлар, мултидисциплинар гуруҳ аъзоларининг, психологнинг маслаҳати билан болаларимнинг отаси даволанишга рози бўлди.
Мана орадан 7 ой ҳам ўтди. Ҳозир турмуш ўртоғим даволанишнинг охирги босқичида. Юзи-кўзига жон кирган. Кўргани борсам, болаларни соғинганини такрор-такрор айтади. Болаларим ҳам отасини соғайишини интиқлик билан кутишяпди. Айниқса, кичкина ўғлим Умиджоннинг ҳар куни дастурхон атрофида “Эй худо дадам тезёқ соғайиб кетсин, уйимизга тезёқ келсин, мени ачом қисин” деб миттигина қўлчаларини дуога очиши менга янада сабр ва ишонч беради. Тез кунларда оиламиз боши, болаларимнинг отаси сил ва ичкилик касаллигидан буткул қутулиб, соғ-саломат уйимизга қайтади.
Ушбу мактубим орқали барча фтизиатор шифокорларга, мултидициплинар гуруҳ ҳамширалари, аутричлари ва психологларига ташаккур айтаман. Ҳақиқатан ҳам, ҳар ким ўз соғлиғи тўғрисида вақтида қайғурса, ёки билиб-билмай юқтириб қўйган касалликни енгишда ўзида куч, ирода ва сабр топса, дори-дармону, ширин сўзли шифокорларнинг ва ёрдам беришга тайёр меҳрибон инсонларнинг кўмаги келажак ҳаётга, яшашга, айниқса бахтли яшашга замин яратар экан.
Мактубни ўқир эканман, уни оққа кўчириш жараёнида кўпчиликка нотаниш бўлган сил ва ичкилик касаллиги ҳақида чуқурроқ билишга ва ушбу касалликни даволаш тартиби ҳақида фтизиатор-шифокорларнинг фикрлари асосида яна мақола ёзишга қарор қилдим. Сабаби, ҳаёт ташвиши, турмуш қийинчиликлари деб ўзимиз учун берилган бахтли онларни дардли дунёга алмаштирмаслигимиз шарт.
ҲАР КИМ БАХТЛИ БЎЛИШГА ҲАҚЛИ.